Dag 16: Stove Pipe Wells – Mammoth Lakes

Ondanks het vroege opstaan in een poging de grootste hitte voor te zijn was het warm, warm, warm.

We zijn nog de rest van Death Valley doorgereden maar veel uitstappen zat er niet in. 

Tussendoor passeerden we enkele minieme dorpjes. Niet te snappen wie het uithoudt om hier te wonen.

Al gauw ging de weg een heel stuk steiler omhoog en werd gevraagd de airco uit te zetten. Dit om oververhitting van de motor tegen te gaan. En als we zeggen steiler, is dat niet als bij ons met heel wat bochten. Nee, recht omhoog! Langs de rand van de weg stonden ook regelmatig watertanken, dit om oververhitte motoren van extra koelvloeistof te voorzien.

Met al dat zand rondom ons en de wind die er stond, was het niet te verwonderen dat we werden beloond met een mini-zandstorm op de baan. Al het zand dat over de baan en zelfs deels over de bergen wordt geblazen, cool om te zien.

En ineens, zonder dat we het goed en wel doorhadden waren we in een heel ander landschap en ook heel andere temperaturen terechtgekomen. Een welkom verrassing achter de bergen dus. Het landschap rondom ons had nu meer weg van een Zwitsers berglandschap. Bergen met sneeuw, bomen en rivieren, dat is wel even wat anders.

En dan stappen we de auto uit, in onze short en t-shirt, brrrrrr  wat een aanpassing. Het is hier een pak frisser. Vlug de jassen zoeken en een kijkje nemen in Mammoth Lakes. Een gezellig dorpje met opnieuw vriendelijke mensen. We vinden al snel een hotel en kruipen in bed. Het zijn vermoeiende dagen hier.

Dag 15: Las Vegas – Stove Pipe Wells

We hadden oorspronkelijk gepland nog een dagje langer in Las Vegas te blijven, maar we hadden het hier wel wat gezien. Dus vertrokken we richting het, als het enigszins nog kan, warmere Death Valley.

Maar niet zonder eerst de noodzakelijke hoeveelheid water in te slaan en op zoek te gaan naar een zak ijs om alles lekker koel te houden. In de meeste hotels kan je ijs gewoon gratis uit de ijsmachine halen, maar het zou Las Vegas niet zijn als ze ook niet hier wat geld willen aan verdienen.

Na de winkel merkte Davy dat we ons wel heel dicht bij de Gun Store bevonden. We zijn in Amerika en kunnen hier eigenlijk niet geweest zijn zonder deze shop te bezoeken.

Wat oorspronkelijk gewoon een kijkje nemen zou zijn, werd een iets langer uitstapje. Davy had al snel beslist ook eens een paar schoten te willen lossen, en na wat overtuigingskracht van Davy, besliste Liesje ook maar wat te gaan schieten. 

We namen beiden een proeverspakket J kwestie van wat verschillend geschut in handen te hebben gehad. Het was iets duurder, maar de individuele begeleiding die we erbij namen, kwam best wel goed van pas. Zowel Davy als Liesje wisten goed raak te schieten...zombies en clowns zijn blijkbaar een goed doelwit.  We hebben beiden de smaak te pakken ... dan toch voor herhaling vatbaar?

Na al deze gewelddaden reden we richting Death Valley. Langs de baan opnieuw een veranderend landschap. Al bleef het wel opmerkelijk droog.

Onderweg kwamen we de eerste Ghost Town van de streek tegen. Vele mensen zijn hier in vroegere tijden neergestreken voor de mijnindustrie. Lang heeft dit nergens geduurd, met tot gevolg, heel wat van deze achtergelaten stadjes/dorpjes in deze buurt. Rhyolite is zo’n dorpje maar met een bijzondere twist.

Een Belg en nog wat andere kunstenaars hebben hier enkele van hun kunstwerken geplaatst. Dit geeft dit dorpje een bijzondere verschijning.

Groot was het niet dus gingen we alweer snel verder. Ongelooflijk, maar de temperaturen die bleven maar stijgen. Hoe later het op de klok werd, hoe hoger de temperatuur ging... duidelijk dat we Death Valley inreden.

We hadden nog geen hotel geboekt, moderne toestanden als online boeken kennen ze daar niet overal, dus reden we eerst door naar Stove Pipe Wells. Een dorpje met welgeteld 1 motel, 1 restaurant, 1 winkel, 1 tankstation en 1 ranger station. En dat is echt alles.  Het was geen probleem om nog een kamer te krijgen al zijn ze wel heel duur. We hadden zelfs de keuze tussen luxe en normaal. We wilden de normale kamer nemen, tot we hoorden dat het luxe-deel van de kamer inhield dat er een frigo op de kamer stond. Hmmm bij 40 graden is dit niet echt luxe maar bon, dan toch maar de luxe kamer zeker. En inderdaad een amper werkende koelkast was de enige luxe.

Nadat we ons geinstalleerd hadden, hoopten we dat het al wel wat zou zijn afgekoeld, maar niets was minder waar. De wind die erbij was gekomen voelde echt heet aan. Wat een temperaturen 47°, we hebben aan jullie gedacht en wilden wel een graad of 20 opsturen J

Ondanks de hitte beslisten we toch maar al een deel met de auto te bekijken. Vooral de zonsondergang boven de bergen en woestijn waren prachtig om zien.  Voor het kleurenspel in de bergen, Artist drive, waren we net op tijd. Prachtig al die kleuren in de rotsen. De rest van de kronkelige weg was wel af te leggen in het donker. Davy zijn rijvaardigheid werd nog eens getest.

Terug in Stove Pipe Wells een hapje gaan eten. Als aperitiefje een Mojito gevraagd. Hierovoor moesten we wel eerst onze identiteitskaart tonen, jaja we zien er dan toch nog jonger uit dan we zijn J Mojito stond op hun kaart maar kenden ze eigenlijk niet. Dus wat we in ons glas kregen was toch niet zo denderend. Maar het eten maken dit meer dan goed. Mmm ribbekes. Suuuuperlekker. Om duimen en vingers bij af te likken.

Toen we buitenkwamen sloeg de warmte opnieuw toe, nog steeds meer dan 40 graden. Dan maar een duik in het zwembad onder een prachtige sterrenhemel. Onvoorstelbaar hoeveel sterren te zien zijn. En als afsluiter nog een goeienacht van meneer de schorpioen J Liesje verschoot zich een hoedje. Een wel heel snel diertje liep ons voor de voeten, een tarantula? Nee een echte schorpioen. Weer een beestje bij op ons lijstje van “dieren te zien”.

Dag 14: Las Vegas

Platte rust.

Uitslapen en dan een zwembad en zon, meer heb je niet nodig om even lekker niets te doen.

Slapen aan het “rustige” zwembad, dat zat er met de achtergrondmuziek niet in. Achtergrondmuziek dat de overvliegende helikopters volledig overstemde. Daar kennen ze de decibelnorm  nog niet.

In elk geval hadden ze er lekkere cocktails en werd het “Breakfast in Vegas on cocktails with gin”.

Na een paar uur bakken en braden iets gezocht om te eten. Al kan je het moeilijk zoeken noemen. Elk hotel lijkt een stad op zichzelf met restaurants, fast food, winkels,... ! Dan maar gekozen voor het buffetrestaurant omdat we daar de meeste kans hadden om eindelijk nog eens veel groentjes te eten J. Het was niet slecht, maar nu ook niet om te zeggen een uitmuntende keuken. In elke geval, aanvallen op de groenten.

Na het eten ons klaarmaken voor een avondje strip. Geleerd van gisteren en toch iets luchtigere kledij aangetrokken. De strip is toch wel wat teleurstellend. Veel druk autoverkeer, veel zwervers en een heuse stank... toch niet echt de gezelligste plek in de US.

Alle gratis shows en bezienswaardigheden in de hotels hadden we op een papiertje gerkibbeld en dan gingen we op weg voor een lange wandeling. Om ter grootst, opvallendst, geldverspillendst,... dat is het motto hier. 

De shows die sommige hotels gratis brengen zijn impressionant. Zo is er de uitbarstende vulkaan van de Mirage en de dansende fonteinen van het Bellagio.

Alle hotels proberen elkaar de loef af te steken. Maar hier wint Treasere Island dan wel, want met hun piratenshow brengen ze zowel theater,muziek,vuur en water. Al moet je hier geen hoogstaand acteertalent verwachten J

Op de terugweg, de overkant van de strip, werden we door werken verplicht door een casino te lopen. De naam zijn we vergeten, maar wat we daar zagen, super! Even dachten we dat de doden waren herrezen. Aan de black jack tafels werden de kaarten gedeeld door niemand minder dan Michael Jackson, Elvis Presley en Amy Winehouse. Ook Lady Gaga, Robie Williams en Prince waren van de partij als croupier. Michael Jackson gaf het beste van zichzelf met een goeie cover en wat danspasjes, ook Lady Gaga kon er wat van.

Als laatste nog een kijkje gaan nemen binnen in “The Venetian”. Wat is dat zeg? Al was het in werkelijkheid al na 1u ’s nachts, toch lijkt het daarbinnen een zonnige dag in openlucht. Het plafond is een mooie blauwe lucht met donzige witte wolkjes. Hoe ze hierin slagen? Ongelooflijk!  Ook de grachten, fonteinen, ...heel even waan je je echt in Venetië.

Veel te laat kruipen we ons bed in. Dat zal morgen pijn doen.

Dag 13: Hurricane - Las Vegas

Casino Royale

Ons hotel in Las Vegas is geboekt, maar hier mogen we pas in na 16u. Eerst Hooverdam bezoeken is dan de oplossing. 

Zoveel volk. We zijn dit niet meer gewoon na bijna 2 weken in de natuur. Hierdoor kunnen we ons alleszins even aanpassen alvorens ons in het menselijk uitgaansgeweld in Las Vegas te storten.

In Hooverdam kregen we een rondleiding in de dam. Echt de moeite waard. Je hoort de pompen water pompen en je ziet en hoort het volledige verhaal hoe Hooverdam is ontstaan. Best wel indrukwekkend waar mensen toe in staat zijn. Zoveel mensen die toen uit hun thuis zijn weggevlucht om daar in de woestijn een nieuwe thuis op te bouwen. En dat allemaal om te kunnen werken. 2 dagen verlof in een jaar... hmmm en wij vinden 20 soms als wat weinig.

De warmte buiten doet ons al snel verlangen naar een zwembad en cockails en we rijden richting Las Vegas. Ons hotel “Excalibur” hadden we al snel gevonden. Niet moeilijk met die torentjes erbovenop.

Eerst de parking, dan de ingang en vervolgens de incheckbalie waren veel minder vlot te vinden. Met onze valiezen het hele casino door, door verschillende mensen verschillende kanten opgestuurd worden, om uiteindelijk na zeker een half uur eindelijk de balie te vinden. En dan wachten in de rij. We zijn hier duidelijk niet de enigen.

We kregen van de sympathieke meneer achter de balie een gratis kamerupgrade. Een kamer met zicht op de strip... yeah right... als je het kanteeltje voor het raam wegdenkt, ja dan zie je waarschijnlijk de zijkant van de strip J. Ach, dat is voor ons niet belangrijk.

Al snel gaan we een kijkje nemen, lees verloren lopen, in ons hotel en merken we dat het zwembad niet meer voor vandaag zal zijn. Dit is maar open tot 18u, toch geen uur om al te sluiten. Maar ze doen er hier alles aan om de mensen in de casino’s te krijgen en dan te houden. Zoveel is wel al duidelijk.

We kleden ons iets deftiger en vertrekken dan naar buiten om de strip te gaan verkennen. Heel erg ver komen we echter niet... man man man, dat blijft hier zo warm. Veel te warm gekleed, zoeken we onze toevlucht in de casino’s en hotels zelf waar de airco bijna vriestemperaturen draait.

Ook de M&M shop vereren we met een bezoekje. Vier verdiepen enkel en alleen gewijdt aan die kleine chocoladen snoepjes. Alles vind je er. Kledij, knuffels, sleuterhangers,... maar ook M&M’s in alle smaken, kleuren en maten. Enkel de lekkerste van bij ons (die crunchy in het blauwe zakje) zijn hier nergens te vinden. 

Na al dit zoets nog snel een hapje eten  en dan naar bed in ons kasteeltje.

Dag 12: Panguitch - Hurricane

Zion vandaag. Tot nu toe het mooiste, leukste en aangenaamste park.

Je kan er alleen in met de bus en deze zet je dan af bij de wandelingen naar de view points. Wat een wandelingen, en wat een scala aan mogelijkheden.

Waar het in de vorige parken vooral ging om de canyons, rotsen, gebergten etc... Zie je hier ook echt heel wat andere dingen. Bomen, rivier, bloemen en vele andere dieren. 

Doordat hier geen auto’s rijden is het ook veel rustiger dan de andere parken.

Om het park in te rijden moesten we eerst door een oude, smalle, lage, tunnel.  Voor campers, bussen ed moet even het verkeer worden stilgelegd zodat ze alleen door de tunnel kunnen. Doordat de tunnel zo laag is moeten deze voertuigen in het midden van de baan rijden ( het hoogste punt in een tunnel hé) en kunnen er geen andere voertuigen passeren. 

Wanneer wij aankwamen was dit dus het geval, wat een file... Ons maar even geparkeerd en een kijkje gaan nemen. Blijkbaar was er een probleem met het voeruig in de tunnel en kon het nog even duren. Dan maar een eerste wandeling om de beentjes te strekken. En eigenlijk een goed besluit. Want wat een prachtig zicht over Zion!

Tegen onze terugkomst stond er opnieuw een file, korter gelukkig, en we reden al gauw zelf ook door de tunnel. En inderdaad voor Amerikanen moet dit wel heel smal zijn... voor ons viel dit best nog wel mee... wij zijn Belgische banen gewoon! J

In Zion zelf hebben we uit de vele wandelingen enkele uitgekozen. Deze waren één voor één allemaal de moeite waard. We waren blij dat we hier een ganse dag konden ronddwalen want het was echt de moeite. Een waterval doorwandelen en naar een meertje op de top. Dit lag helemaal omsloten door gebergte en deed echt onaards aan.  Bloemen die groeien op de rotswanden als zijnde hangende tuinen. En een wandeling lans de rivier die recht leidt naar een pracht van een Canyon. Hier komen we zeker nog eens terug om nog meer te kunnen bekijken en wat langere, nog specialere wandelingen te kunnen maken. Ooit J

Dag 11: Bicknell – Panguitch

Bryce - Amphitheater

Oh nee, door ons gehaast van gisterenavond iets heel belangrijk vergeten. Automatische lichten zijn een vergif, want als je er dan eens geen hebt... inderdaad... platte batterij. De lichten waren de hele nacht blijven branden. 

Dan maar te voet naar de enige garage in het dorpje. Gelukkig hadden ze hier een batterycharger en waren ze zo vriendelijk die zomaar mee te geven. Al bleek aan de auto dat het gesleur voor niets was geweest. Deze was plat :s.

Al snel kwam een vriendelijke dame vragen of we een probleem hadden. Toen ze ons nederlands tegen elkaar hoorde praten, begon ze prompt mee te babbelen. Ze had enkele jaren in Nederland gewoond. Wel even praktisch zo. Zij had startkabels, maar de batterij van haar auto zat onder haar zetel :s:s . Gelukkig was het dienstmeisje van het hotel even vriendelijk en haalde zij haar auto. Zo waren we eigenlijk nog best snel uit de nood geholpen. Dank je wel lieve mensen hier allemaal!

En dan op weg naar Bryce Canyon National Park. Wat een baan zeg. Je vertekt in de zon bij zo’n 20 graden en dan rijd je de bergen op. Zo hoog dat je uiteindelijk in de sneeuw belandt. De eerste sneeuw die we hier zien. En je moet het sommige mensen aangeven, respect hoor. Een deel van deze bergen heeft een hellingspercentage van zo’n 14% en het is er niet één, maar vele op elkaar volgende. Je rijdt ook door verschillende temperaturen enzovoort en toch zie je enkele mensen die er zich aan wagen dit met de fiets te doen. Chapeau, wat een prestatie! Zelfs iemand met een kar achter aan zijn fiets... succes! En dan heb je nog niet alles gehad. Op een van de bergen wordt het wel heel erg spannend. De baan loopt er, gelukkig goed geplaveid, tussen 2 afgronden in. Rechts, steil naar beneden, links, steil naar beneden. Goed opletten geblazen.

Tussendoor een tussenstop in het Petrified Forest state park. Even de beentjes strekken, de berg op , de bossen in. Wat daar aan schatten te vinden is. Er wordt gevraagd niets mee te nemen. Het is te begrijpen dat ze dit bordje moeten zetten, want als je deze pracht ziet moet je toch echt de neiging onderdrukken wat stukjes in je zak te steken.

De petrified forest zijn enkele stukken bomen die daar al een paar miljoen jaar liggen en door de handen van de natuur zijn omgevormd in vele kleurrijke stenen. Er liggen kleine stukjes maar ook echt volledige boomstammen. Prachtig om te zien. De kleuren gaan van zwart naar rood geel, groen... Kortom alle kleuren van de regenboog zijn aanwezig. Echt iets bijzonder.

De volgende stop. Een spoedbezoek aan Bryce. Doordat we deze ochtend pas later konden vertrekken, bleef er minder tijd over. Het was ondertussen ook alweer bewolkt, wat wel spijtig was. Bryce canyon zal waarschijnlijk nog mooier zijn in de speling van het zonlicht. Na ons bezoek aan Arch eergisteren zien wij nu overal arches J zo-ook hier natuurlijk. Maar het allerspectaculairste zal wel het gekende ampitheater van Bryce zijn. De natuur doet wonderbaarlijke dingen! 

Jaja, we vallen in herhalingen, maar wat kunnen we anders zeggen?

Gelukkig kan je alle viewpoints in Bryce perfect met de auto bezoeken, zodat we ondanks onze beperkte tijd toch alles konden zien. En ja tegen zonsondergang waren de wolken min of meer wat vertrokken en hadden we een mooie kleurrijke lucht achter het amphitheater. Alle mensen blij dat zo’n bewolkte dag toch nog zo’n mooi einde opleverde.

Ook aan dieren hier geen gebrek. We hebben de kans gehad een prachtige vos te zien en fotograferen, maar ook pronghorn, hertjes en verschillende soorten eekhoorns hebben hier hun thuis. Het is fantastisch van op deze hoogte vogels te kunnen bekijken. Ze vliegen echt op ooghoogte en zo kan je ze pas goed bestuderen. Veel raven, maar ook valken en andere grotere roofvogels nesten in het Bryce gebergte.

Het was alweer donker als we onze weg zochten naar ons motel. Daar aangekomen een leuke verrassing. Een gezellig motel met een echt ranchgevoel. Eten vinden was iets moeilijker. Na 21u hier nog iets te eten vinden is zowat een onoplosbare opdracht. Gelukkig hadden we nog wat restjes brood en wat beleg, zo moesten we toch niet hongerig gaan slapen.

Dag 10: Green River – Bicknell

We hebben de nacht overleefd en niets noemenswaardig te melden. Goed zo. Weer een nieuwe dag met 2 parken op het programma.

Goblin Valley State Park is een iets minder bekend park, maar de naam alleen al deed onze fantasie op hol slaan. 

De door wind en regen gevormde rotsen geven de aanblik van een echte dwergenvallei. Van veraf of van dichtbij, je ziet steeds wel andere dingen in de gevormde rotsen. Een dinosaurus, dwergen op de uitkijk, dansende kabouters of zelfs een minidorpje waar het plopbos niks tegen is. 

Je kan er vrij rondwandelen en mag overal op en af klauteren. Dat is ook wel eens fijn na de in andere parken steeds vastgelegde paadjes. Dit park is zelfs een testzone, men vergelijkt deze plek met andere vergelijkbare plaatsen waar geen mensen komen. Zo wil men te weten komen wat de invloed van mensen is op deze natuurfenomenen. Eigenlijk zijn we wel benieuwd naar het resultaat.

Nadat we het hier zo’n beetje hadden gezien vertrokken we naar Capitol Reef National Park. Opnieuw een park dat minder toeristisch is. Daar aangekomen kregen we eerst een serieuze regenbui over ons heen. Gelukkig bleef het nadien droog.

Dit park was vooral in de vroegere tijden de thuisbasis voor de mormonen. En ook nu wonen er nog enkele. De huisjes en het schooltje van vroeger zijn in goede staat gehouden en staan nog langs de weg in het park. Best wel grappig om zien hoe klein een schooltje vroeger was als je die vergelijkt met de scholen nu. Eén ruimte voor alle leerlingen van elke leeftijd.

Ook de natuur heeft heel wat te bieden in dit park. Al was het wel heel spijtig dat hetgeen we zeker wilden zien, afgesloten was. De natural arch was begrijpelijk afgesloten omwille van stukken rots die naar beneden vielen. De waterval echter was afgesloten omwile van onvoorzichtigheid van mensen die er eerder naar toe gingen. Spijtig.

Toch lieten we het niet aan ons hart komen en maakten dan een mooie wandeling in één van de canyons. Fijn om in zo’n rivierbedding te wandelen. Je kan mooi zien hoe het water de rotsen heeft uitgesleten. Ook overal vind je waarschuwingen voor overstromingen bij regen, dus bij de eerste donkere wolken zijn we maar teruggekeerd. Zo waren we net voor de eerste regendruppels terug bij de auto. Dat was kunnen passen.

Nog even verder gereden om na deze bui op zoek te gaan naar Cassidy Bridge. Deze arch kreeg zijn naam doordat een boef “Cassidy” deze plek gebruikte als verstopplaats. Begrijpelijk als je zag hoe steil omhoog je nog moest lopen vanuit de canyon. Geen mens die hem daar zou willen gaan zoeken. Wij hebben er ons niet aan gewaagd omwille van de vele wolken. Het was wat gevaarlijk deze weg te ondernemen bij regenweer. Toch werden we ook hier nog beloond voor onze verdraagzaamheid tegenover de regenwolken J opnieuw een regenboog. Klasse!

En dan weer op zoek naar ons motel. De eerste echte Amerikaan verwelkomde ons. (Al de andere keren werden de motels opengehouden door Indiërs.) Deze meneer had een heuse verzameling ... videocasettes. Voor een klein prijsje kon je eender welke film huren uit zijn verzameling van wel duizenden casettes. Dus ook de eerste keer een kamer met zowel dvd als videospeler.

We dachten rustig onze spullen naar onze kamer te brengen en dan een hapje te gaan eten, maar ook hier sloot echter alles vroeg. Dus snel snel in de auto en oef, we waren nog net op tijd in het enige restaurantje van het dorp om een lekkere steak te bestellen. Met een slaatje, zo ongeveer de eerste groenten in 10 dagen. Al waren de groenten een beetje “verlept”, ze smaakten!